Onze zwaarden krijgen elk jaar een opfrissertje: even schuren, bijverven en weer goed in de lijnolie zetten. Zo ook dit jaar. Maar tijdens het seizoen hadden we al wat plekjes gevonden waar het hout een beetje zompig aanvoelde: een teken van mogelijk plaatselijke rot. Meestal betekent dat dat we wat “wiebertjes” gaan maken: we hakken het slechte plekje uit, en vullen het op met goed hout.
Zo begon het onderhoud deze keer ook: schuren, een wiebertje op het bakboordzwaard en nog een plekje bij het beslag op de kop. Maar… toen we het beslag eraf haalden om dat plekje uit te hakken, ging dat iets makkelijker dan we hadden gehoopt. Het plekje werd groter, dieper en als snel bleek: de kop is grotendeels rot. Het hout leek meer op turf dan op robuust eiken. Het gevoel dat je dan overkomt is heel dubbel: goed dat we het ontdekken (beter nu dan tijdens het zeilen), maar dit betekent of een forse restauratie van het zwaard, of een nieuwe maken. In beide gevallen veel werk, waar we niet op hadden gerekend.
Na wat denk- en rekenwerk, bleek restauratie niet de beste oplossing. Om het verband weer in het zwaard te krijgen moet bijna het halve zwaard worden vervangen. Dan beter nieuw. Maar ook dat is niet zo simpel. Los van de moeilijke verkrijgbaarheid van geschikt hout (3.5m lang en 8cm dik gedroogd eiken) en de momenteel forse houtprijs, is het aanbrengen van met name het “vleugelprofiel” een klus die we beiden nog niet eerder hebben gedaan. En de tijd tot het nieuwe seizoen is beperkt.
Gelukkig komt (zoals altijd) ook dit keer alles weer goed, in dit geval door een belletje uit Friesland. Aangeboden: zwaarden die nog behoorlijk goed van kwaliteit zijn. Weliswaar tweedehands dus, maar waarschijnlijk prima te gebruiken voor ons. In elk geval de moeite van een ritje over de Afsluitdijk waard… (lees hier verder).
[vslider name=”oudezwaarden”]
