In 2017, Hoorn, Thuis

Foto: Gert-Jan ScholtenHet leven van d’oude dame gaat zijn gangetje. En over alledaagse zaken vergeten we soms verslag uit te brengen. Daarom hier een impressie van wat dat zoal om handen heeft gehad, sinds we voor het laatst de bloemetjes buiten hebben gezet.

In het weekend maken we graag een ommetje met elkaar, en zeilen we een paar uur ter verkoeling, afleiding en ontspanning. Afhankelijk van de heersende wind zetten we koers, liefst wat aan de wind zodat de terugweg ook bezeild is. En vaak ook wat richting de Westfriese kust. Niet alleen omdat het vaak een hogerwal bood, maar ook omdat het daar welige tierende fonteinkruid veel watersporters op afstand houdt. Wij vermaken ons doorgaans prima zeilend tussen de velden waterplanten en de grote groepen zwanen en aalscholvers. Als ze een veld in zeilt, vertraagt de botter wat. Dan schudden en prikken we wat maaisel achter het zwaard en de zwaardloper vandaan. Dan gaat ze weer haar gangetje. Ter afwisseling nemen we af en toe een kijkje in de buurt van de Markerwadden. Daar lijkt het juist wel meer bevaren, waar het tot voor kort uitgestorven was. Zo leek het zomerse weer soms wel een voorproefje van wad langer pierewaaien.Foto: Gert-Jan Scholten

Een van de zaterdagse ommetjes had meer weg van een stadswandeling: samen met de scheepse buren zijn we naar de Vismarkt gevaren om daar lading te lossen zoals dat vroeger gebeurde. Kratten, zakken en tonnen worden met mankracht uit het ruim van paviljoentjalk Zes Gebroeders gehesen. Kinderen en hun ouders hebben ons daarbij geholpen. Met een oude bakfiets is het meel naar de Hoornse bakker gebracht. Aan het einde van de middag ging het met lading zeilend, bomend en roeiend weer terug naar het Oostereiland: over de gracht en door de brug en het sluisje.

Het zomerse weer bood ook goede gelegenheid voor wat extra verzorging. De mast staat natuurlijk altijd in weer en wind, en ziet er af en toe wat schraal uit. Dan wordt een van ons naar boven gehesen, en zakt daarna met de kwast in de hand weer langzaam naar beneden. Ondertussen veegt en poetst de ander dan vaak  beneden wat. Een ander terugkerend werkje is het teren van de presenningen in de plecht. Het jutteband dat in de naden is gespijkerd, moet af en toe ingesmeerd worden met bruine teer om te zorgen dat het niet gaat lekken. Ook was er dit jaar een naad die maar bleef lekken, en waarvan vermoedelijk het band was versleten. Daar hebben we het oude presenningband uitgehaald. Bij warm weer is de oude teer zacht, en gaat dat lekker makkelijk. De naad is opnieuw afgebreeuwd met katoen, en is er nieuw band in gespijkerd. En dan natuurlijk weer flink ingesmeerd met bruine teer met een scheutje siccatief.

Ondertussen werd duidelijk dat er voor de Workumse visserijweek 2017, meer inschrijvingen zijn dan er vergunningen te vergeven. We waren er niet bij tijdens de loting, maar de spanning was ook elders in Nederland goed te merken. En de uitslag in ons voordeel, betekent meer voorpret: we mogen weer mee vissen in oktober! Nu nog dat netje – dat al tijden om aandacht schreeuwt – boeten zodat we in Enkhuizen kunnen oefenen. We zouden het leuk vinden om je daar te treffen op 12 en 13 augustus!

Recent Posts

Leave a Comment

Start typing and press Enter to search