De reis is belangrijker dan de bestemming

De collectie Zachtebed-eilanden is compleet. Ook op Texel is gescoord, althans voorlopig het noorddeel. In het vorige blogje scheurden we over het Inschot. Daar namen we ter hoogte van “de gas” de afslag rechts (west) uit om vervolgens een kompaskoersje te varen richting het dan nog onzichtbare Gasboeiengat. Bleek wonderwel prima uit te komen toen het eerste rode tonnetje mooi voor de kop in de verrekijker zichtbaar werd. Met een paar noodzakelijke hoogteslagen is de geul bereikt die uiteindelijk uitkomt in het Robbengat, met daarin de voor ons interessante RG12 ton. Met de vooraf verstrekte reglementaire bezemsteel werd die netjes aangetikt: puntjes.

En dan begint het grote rekenen, denken en afwegen: doen we ook het nabijgelegen steigertje bij De Cocksdorp? Nog nooit tijdens de eerdere Zachtebededities zijn we er in geslaagd daar punten te halen. Maar toen we de oude dame vlak voor het ingangsgeultje voor anker legden (vlak bij Trui), begon het weer goed te kriebelen. Zou het dit jaar dan wel lukken? Voorbereid waren we in elk geval als nooit tevoren: Stefan heeft de directe omgeving uitgebreid bestudeerd en in kaart gebracht. Dus we denken een idee te hebben hoe het er achter de ingang van het geultje eruit zou moeten zien. Alleen de wind leek nog een beetje een spelbreker.

De Vriendschap lag al aan het steigertje. Dus toen we eenmaal hadden besloten de poging te gaan wagen konden we bij hun “uitvaart” mooi bekijken hoe zij het geultje namen. Trui ging ons vervolgens voor, bomend, roeiend, puntje zeil.

Wat volgde was een duet voor twee botters op gepaste afstand. Op elk van de twee oude dames probeerde de bemanning uit volle macht en kracht de botter in de juiste richting (dat wil zeggen: niet achterstevorenschuinvanopzij) het geultje in te bomen/roeien/zeilen. Goed voorbeeld deed volgen, dus toen bij ons Stefan zijn zomerzwembroek aan trok om het anker enkele tientallen meters uit te brengen, werd ook bij Trui een vrijwilliger te water gelaten. Het dientengevolge katapultiseren van de botters hielp, de oerkreten bij het bomen vast ook wel, maar uiteindelijk moest toch de conclusie worden dat het steigertje ook dit jaar een onbereikbare idylle bleek. Maar we hebben weer een mooie teamactie achter de rug waar we in elk geval komende week door de spierpijn aan worden herinnerd.