Tijdens de voorbereidingen van de Kenterschootrace begint voor ons al de voorpret. We knutselen nieuwjaarskaarten met visschubben en glitters. We buigen staal tot dregjes, splitsen touwtjes, maken een stempel van een aardappel, combineren en mengen kleuren, bedrukken t-shirts, en tanen een rompertje voor een jonge botterik. En aan een tafel met een persje en een speciaalbiertje zetten we de traditie van de legendarische commissievergaderingen voort, en verheugden we ons erop dat we dit jaar voor de 12e keer dwars over de finishlijn gaan.
Als het dan eindelijk zover is, is het ook nog fantastisch dobberweer: rustig zeilwindje op een kalme Gouwzee. We vinden deze ‘race’ zo leuk omdat het niet om het hard zeilen, maar ook om behendigheid gaat. Er mag ‘gevist’ worden: je gooit vrijwillig 2 jonen en 5 dobbers overboord voor je een rondje gaat zeilen, om ze daarna – niet altijd zonder tobben – weer op te vissen. Over hoe het vissen met dobbers in vroeger tijden ging, lezen we in deel I en deel III van ‘Van gaand en staand want’ van Peter Dorleijn. Dobbers waren vooral een populaire vismethode in de 19e eeuw, en schijnen de voorloper te zijn van het lange hoekwant. Vissers zouden in die tijd soms honderden dobbers hebben gehad om op paling te vissen. Naar gezegd werd was de paling die destijds daarmee gevangen werd dikker (en dus duurder) dan die in fuiken en kubben kroop, of door een kuil boven werd gehaald. Iedere dobber had zijn eigen ankertje en zijn eigen haakje. Vissers zetten er dus honderden uit; en zelfs bij slecht weer zou 1 op de 4 haken bezet raken. Dezer dagen blijkt wederom dat voor de huidige generatie ‘vissers’ het uitzetten en ophalen van 5 dobbers al een behoorlijke uitdaging kan zijn. Ons ging het dit jaar goed af, en we haalden alle dobbers weer keurig binnen voordat we dwars uit – al kenterend – over de finishlijn gingen.
Op zaterdagavond kregen alle deelnemers een tussenstand: ze mochten hun dobberend eendje uit de teil vissen. Het nummer onderop je eendje was de klassering. Op zondag was het wederom prachtig weer, en een geschikt moment om de jaarlijkse man-over-boord-oefening te doen. Het is haast vervreemdend om met alle deelnemende schepen tegelijkertijd zo’n manoeuvre uit te voeren; een soort (bijna) synchroon zeilen.
De eindklassering? Ach eigenlijk doet-ie er voor ons niet toe. Nog voor het palaver op zaterdagochtend is de eerste prijs al uitgereikt, en in de loop van het weekend wordt iedereen beloond met een lullig presentje en een persoonlijk verhaaltje. Volgens ons eendje eindigden we de Kenterschootrace uiteindelijk als eerste van de laatste drie.
[vslider name=”kenter2016″]
