Na enkele dagen “geen service” hier weer een (helaas afrondend) blogje over de vakantie op de EB van dit jaar.
Onze zeer gewaardeerde oom Frans deed ons ooit de Duitse wens uit de titel van dit blogje toekomen. Een gelukswens die deze vakantie prima de toets der werkelijkheid kon doorstaan.
Vanaf Schier zijn we langzaam aan weer naar het Westwad opgeschoven. Onderweg de nodige wantijen “genomen” met soms maar een handbreed ruimte. En soms ook minder zodat we de oude dame een lichte schuurbeurt moesten geven om even later onze tocht weer te vervolgen. Het tij bepaalt, dus we hadden naast anker- en kenterwachten op niet bepaald christelijke tijden ook prachtig avond- en vroege ochtendzeilen.
In Harlingen verwisselden Eline en Coen de opstapplek aan boord. Sinds maandag nog een rondje onder Texel: lekker kruisen op het Molenrak, voor anker op de Binnen Breesem en later het onbevaarbare Vaarwater naar de Cocksdorp opgezocht voor onze laatste nacht op het mooie Wad.
En nu weer terug op de plek waar we een paar weken geleden begonnen: Den Oever. Na een ochtend luieren, een middag kokkels rapen en garnalen jagen en een vroege avond scheurpartij over de Texelstroom en Visjagersgaatje zijn we weer op de grens van zout en zoet aanbeland. Dag Wad!
Jammer dat we jullie welkom moeten heten in de wereld die niet door getij wordt beheerst. Er is in ieder geval flink onthaast.