 |
 |
Een touw is een touw, of toch niet? Los van dat ieder touwtje op de boot een eigen naam heeft, heeft het vaak ook een eigen dikte. En omdat we een botter willen varen die er niet alleen authentiek moet uitzien, maar dat ook zoveel mogelijk moet zijn, kiezen we in principe voor touwen van natuurvezels. Natuurvezel zoals hennep of manilla vergt wel extra aandacht. Zo verlengt droog opbergen de levensduur aanzienlijk. Het is een minder prettig idee dat je aan dergelijk touw slecht kunt zien dat de kwaliteit achteruit gaat. Soms kan het zo maar breken. Voor sommige touwen die van levensbelang lijken, kiezen we daarom toch voor synthetische vezels. Er wordt allerlei touw geproduceerd dat op natuurproduct schijnt te lijken. Het één uiteraard meer dan het ander. De zoektocht naar het mooiste, sterkste, meest slijtvaste touw voor een nieuwe ankerlijn, eindigde in frustratie: iets dat echt op manilla lijkt bestaat niet. En zo weken we voor de ankerlijn uit naar Leoflex, een op basis van polypropyleen geslagen touw. Wat zo enorm strak geslagen bleek, dat het splitsen een.. tja, laten we zeggen “uitdaging” werd.
Foto splitsen nieuwe ankerlijn met de marlpriem: Anja Grassmid
