Wanneer je met de auto op vakantie bent, is het passeren van het laatste tankstation in Nederland, vlak voor de grens, het teken dat die vakantie dan écht begonnen is. Het buitenland is bereikt, vanaf hier is alles anders als thuis. En terugkerend geeft datzelfde benzinestation je het gevoel dat er helaas snel een einde gaat komen aan die fijne onbekommerde afwezigheid en de onwetendheid van wat er verder op de wereld gaande is.
Voor ons zijn de Boontjes (tussen Harlingen en Kornwerd) de Hazeldonk van het wad. Hier ligt het zoete water van de tijloze tijd achter de dijk, maar kun je met een net iets te nonchalant uitgevoerde overstag toch nog jezelf op een plaat parkeren waardoor je de komende uren na voorbijvarend vakantieverkeer kunt kijken. Voor ons werd dat gelukkig slechts een zeer kortstondige schuifel.
Nadat bij Kornwerd iedereen was afgehaakt, gingen wij nog even verder. De route via de Doove Balg leek wind- en stroomtechnisch de beste optie. We voeren langs een droogvallend plaatje waar de eerste zeehonden een plekje in de zon hadden gevonden. We konden grote slagen maken wat de mogelijkheid bood om allerhande andere zaken dan zeilen te bezigen: toneeltekst oefenen, wit kwasten en bun schrobben. Later kozen we voor de Javaruggen naar de Afsluitdijk en bij Den Oever de Wierbalg op. Dat klinkt simpel, maar het kostte vele keren overstag om met name in dat laatste stuk tegen de stroom in enige voortgang te boeken.
Om zes uur, na wederom een lange maar voldane zeildag gingen we in de Wierbalg voor anker, voor onze laatste waddenborrel en nacht op het zout. We genoten van de laatste zilte avondzon. Morgen passeren we de grens…
De oude dame ziet er weer strak uit!