Vanuit Marken werd in het weekend van 12/13 mei weer de Kenterschoot Race gevaren. Dat is een hardzeil- en viswedstrijd voor “ons” type bootjes. Traditionele platbodem vissersschepen dus.
De organisatie van de Kenterschootrace probeert alle geneugten van het varen met traditionele visserijschepen samen te voegen in een evenement waarin het om snelheid en behendigheid, maar ook om slimmigheid gaat. Denk je een snelle racer te zijn, beperk je dan tot het varen van een wedstrijdbaan. Maar ben je een behendig schipper met vissermankwaliteiten, dan kan het zeker lonend zijn om extra punten te verdienen door het zetten en halen van een aantal dobbers. Dat betekent dat er niet “echt” gevist wordt: we zetten jonen uit en gooien houten dobbers overboord die we later weer moeten opvissen. Daarna varen we op zaterdag en zondag een parcours dat door de wedstrijdcommissie wordt uitgedacht. Wat bovendien gewaardeerd wordt is als je gaat dwarsliggen, of beter gezegd met het schip al kenterend over de finish komt.
Het thema van dit jaar was “anker”: bij de inschrijving op vrijdagavond kreeg iedereen een anker-tatoo opgeplakt. En op zaterdag had de organisatie een anker finish voor ons in petto. Ze had het ludieke idee opgevat om achterstevoren te finishen. Wanneer je vanaf de plecht een drijfanker uit zou werpen, zou het schip vermoedelijk – bij stevige wind- achteruit gaan varen. Niets bleek minder waar. Waarschijnlijk was dit het enige experiment waarin ooit beproefd en bewezen is dat schouwen, aken, botters en kwakken hier niet aan meewerken. Als iemand het ooit succesvol heeft uitgeprobeerd horen we het graag; wat ons gebeurde was achteraf gezien tamelijk voorspelbaar. De botter deed wat ze altijd zou doen als ze het niet meer weet: dwars op de wind, en zeker niet achteruit…
Terwijl de avond viel en de (veelal zelfbouw) drijfankers te drogen hingen, werd de bakolie en barbecue flink opgestookt voor kibbeling en saté. Volgens traditie bleef er nog veel stokbrood over, dat onder de bemanningen verdeeld kon worden. De feestband in het Hof van Marken hield velen nog lang op de wal.
Het parcours op de luwe en zonnige zondag was een schot in de roos. Door een dubbele lus, hielden we goed overzicht over het wedstrijdveld. We hebben niet zo’n heel snel schip, met zware zeilen en een natte bun, en dus we werden twee keer gelapt door de uiteindelijke nummer 1, de turbo-aak MK7. Maar we varen mee voor de lol en de mooie momenten, en die waren er dit weekend weer genoeg! Onze winst was al binnen toen we zaterdag superstrak langs de kop van de Bukdijk werden geloodsd door onze ‘Marker’.