Na de prijsuitreiking op scheepstimmerwerf De Hoop zijn we snel op weg gegaan naar de overkant, de hoge wal, richting thuishaven. Zeilend weg komen van de lage wal voor Workum, met golven van meer dan een meter hoog: dat valt niet mee. Na een eerste slag liggen we (ruim een uur verder) nog maar net bij Hindeloopen. Bovendien gaat het harder waaien, dus verkleinen we het zeil nog maar wat verder. De motor gaat ook aan om de golven wat beter het hoofd te kunnen bieden.
Als de motor, nog een uur later, verdere dienst weigert, besluiten we toch te proberen de hoge wal te bezeilen. Net nadat de navigatieverlichting is ontstoken, naderen we Den Oever. Met de volhardendheid van de afgelopen week kruisen we verder, de invallende duisternis tegemoet, begeleid door een opkomend maantje. De wind neemt weliswaar wat af, maar de golven zijn er nog steeds. Dat maakt het er niet eenvoudiger op. De weerberichten voor vannacht zijn gunstig, maar waar is een plek waar we de komende storm af kunnen wachten? Hoogte houden blijft lastig en de golven zetten ons steeds weer terug. Echt opschuiven richting het zuiden lukt simpelweg niet. Uiteindelijk zeilen we om half zes ’s ochtends (inmiddels wintertijd) de haven van Medemblik binnen. Zonder motor dus, en dat levert nog wat actie met anker en touwen op om bij de kade te komen. Na verhalen en opruimen schuiven we om zeven uur de kooien in.
Zondag kijken we de brandstoftoevoer na, die door het stormachtig geklots verstopt is geraakt. De Hoornse ‘pechhulp’ voert een nieuwe brandstoffilter aan. En als met de mond doorblazen niet helpt, blazen we met een geleende fietspomp de viezigheid terug de tank in. Voordat wij met het openbaar vervoer weer in Hoorn zijn beland, blijkt het verhaal daar al van mond tot mond te zijn gegaan. Welke gek zeilt er nu bij zulk weer zo lang door naar een veilige haven aan de hoge wal?
Wat een avontuur…..
Ook in Delft loopt het verhaal als een lopend vuurtje rond 😉