Thuis is indrukwekkend pakket bezorgd, een soort molenwiel: meer dan tien kilo vers geslagen manilla touw. Met dank aan de touwslager!
Toen het nog mooi weer was, najaar 2012, heeft hij ons uitgebreid laten zien wat touw en natuurvezel eigenlijk is. Hij heeft net als wij een soort haat-liefde verhouding met dat spul, zo lijkt wel. Het is vreselijk eigenwijs, en dat is het. Van de vezel wordt garen gesponnen, en van garen wordt touw geslagen op de touwbaan. De vezels van tegenwoordig dat is niet meer de ouderwetse kwaliteit: ze zijn korter en daardoor wordt het garen onregelmatiger dan ‘vroeger’. Daardoor is het touw vaak – als het eenmaal geslagen is – niet overal van dezelfde dikte. Dat kan vervelend zijn, vooral als het te dik is geworden om door de blokken te scheren.
[vslider name=”molensteen”]
Bovendien werd het garen vroeger geteerd, maar zo wordt het niet meer gemaakt. En daardoor is geteerd – verduurzaamd – touw haast niet meer leverbaar. De touwslager had ons beloofd zijn allerlaatste restje van dat spul te verwerken binnenin de nieuwe grootschoot. Dat betekent dat alleen de buitenkant door ons te zijnertijd behandeld hoeft te worden. Toen hij vertelde dat hij ermee aan de slag ging, sneeuwde het (weer). Brrrr … wat een koude klus zal dat geweest zijn.
