De Groninger Noordpolder eindigt bij een voormalige sluis (een “zijl”), waar nu een gemaal staat. Het was vroeger een plek waar vissers hun waar aan land brachten en waar de watergraaf z’n vinger in de sloot stak om te proeven hoe zilt het water was. Als het nodig was, ging het sluisje open en werden er gelijk wat fuikjes geplaatst. De vaart naar het Wad werd door de garnalenvissers open gehouden door afgedankte ploeg-eggen van de boeren achter zich aan naar buiten te slepen.
Veel is veranderd, ook in Noordpolderzijl. De dijk is op delta-hoogte, de vaart vrijwel dichtgeslibd en de kade wordt vooral bevolkt door groepen wad- en kwelderlopers. En soms door de bemanning van een Oude Dame die zich – een beetje scheef – ten ruste legt in de eb-blub, wachtend op het nieuwe water.
Voor ons stond “NPZ” al lang op het lijstje. Bertien heeft er goede herinneringen aan toen de bereikbaarheid nog redelijk te doen was. De laatste jaren werd het bevaren van de steeds ondieper wordende geul vrijwel onmogelijk voor schepen met onze diepgang, zodat alleen wad-kanoërs nog voet aan wal konden zetten. Maar begin dit jaar is er weer geploegd. Dit keer wat moderner dan voorheen, maar het effect is soortgelijk: een (bij hoog water) enigszins spannende maar uiteindelijk goed te doene aankomst. Na de eerste drie genummerde VN-tonnen wordt de route overgenomen door kleine ongenummerde groene tonnetjes, weer later gevolgd door vele stuurboord prikken, afgewisseld met nog enkele latjes met groen- of rode kop die (herinnering aan de recente werkzaamheden) nog net boven water steken. De geul al slingerend volgend en goed peilend met een vaarboom voor de (on)diepte konden we het haventje bereiken.
Tip voor collega-zeilers: het derde ongenummerde tonnetje vanaf de wal gezien moet ruim oostelijk worden genomen: het geultje ligt daar zeker 20m meer naar buiten. Er stak toen wij langsvoeren nog een grijs PVC-buisje net boven water uit wat de stuurboord rand goed weergeeft.
Eenmaal aan de kade rest niets anders dan je over geven aan de rust en wijdsheid van het Noord-Groningse landschap en een drankje in de nostalgische omgeving van het “Zielhoes”, dat al die tijd hetzelfde is gebleven in NPZ.
Een spannende tocht. Hadden jullie dan zelfs geen bekijks van die wad- en kwelderlopers?
Nee, die zijn er voornamelijk met laag water, en wij kunnen alleen met hoog naar binnen en buiten. Bij onze aankomst was het leeg, kaal en verlaten.
Gelukkig hebben jullie de foto’s nog.
Gelukt:-)
Wat is de einder mooi om naar te kijken!
Wij hebben hier(noord noorwegen, finland, tegen rusland aan) ook verre einders met weinig mensen.
Groetjes