Heel even dan, voor een paar uurtjes, wachten we met verder gaan. We liggen voor de Blauwe Balg en daar gelden “venstertijden” in het kader van natuurbescherming in de zin dat je er alleen een bepaald aantal uren voor en na hoogwater doorheen mag. Dus een korte stop om even om ons heen te kijken, nog een beetje strategie te beschouwen en een half oogje dicht te doen (alle beetjes slaap helpen).
Hoe we hier gekomen zijn na onze eerdere stop-and-go op Ameland is wel een fijn-gevoel-verhaal. De Piet Scheve plaat (wie was die man toch?) werd – vinden wijzelf – subliem gerond. Terwijl collega-deelnemers hoog en droog vast liggen bekruisen wij, varend op het opkomend zwaard, tientallen keren het smalle geultje tot we, wederom vijf punten rijker, de plaat weer verlaten. Voor we op veilig vaarwater waren hadden we nog een paar (very) close encounters met de waddenbodem die met grootschalige inzet van vaarbomen gepareerd konden worden.
En toen viel de wind weg. Dobberend op het Borndiep hebben we onze erfgoed-roeiriemen er maar bijgepakt om naar de overkant (de ingang van de Blauwe Balg waar we nu dus liggen) te roeien.
Het windje trekt nu weer aan (nog niet uit de gewenste richting) en geïnspireerd door de ons omringende rustende zeehonden en krijsende meeuwen die in het opkomend water voedsel zoeken leggen wij ons een kort moment te ruste, eten een fijne warme maaltijd en houden de klok in de gaten voor de volgende etappe van deze race.
Jullie zien er nog ontspannen uit! Houden zo
Geweldige verslagen en het is alsof je er bij bent, Nu de nacht maar weer in Sterkte
Mooi geschreven Derk! Succes, hoor!!! Het ziet er gaaf uit!!