Zes maanden hikten we er tegenaan: een klusje dat wel wat werk is, maar ook weer in een weekend gepiept kan zijn. Op een winterdag in Stieltjeskanaal begonnen we eraan, en de eerste zomeravond trokken we de laatste steken strak. In de tussentijd hing het snoekbaarsnet-in-wording tussen de deurklink en de raamgrendel dwars door de woonkamer. Tussen de bovensim met kurken en de ondersim met loodjes moest nieuw gaal worden ingestald. Dat gaal kan je gelukkig gewoon kant en klaar kopen, dus breien hoeft niet meer. Maar een paar duizend mastworpjes leggen om het gaal aan de simmen te bevestigen, dat dus nog wel. En dat alles om goden, vissers en vergunningverleners voor de IJsselmeervisserij gunstig te stemmen.
De visserij op het IJsselmeer staat onder druk. Onder te grote druk kan je wel zeggen, want de vissen zijn zo goed als op. Om te zorgen dat kleine vissen weer groot kunnen groeien (en dan pas gevangen en gegeten worden) worden er verschillende maatregelen getroffen, zoals minder beroepsvissers (maar soms wel met meer (kilo)meters net en een vangstverbod in bepaalde seizoenen. In professionele kringen leidt dit al jaren tot heftige en emotionele discussies.
Wij – vissers voor één week/jaar – van de zeer beperkte, amateuristische, folkoristische, zeilende visserij proberen onze goede wil te tonen en steentje bij te dragen. Als amateurs vissen we natuurlijk al niet zo scherp, maar om te laten zien dat wonderbaarlijke visvangsten en economisch gewin zeker geen hoofddoel zijn passen we onze netten daarop aan. Onze netten hebben altijd wat grotere mazen dan het wettelijk minimum. Het idee is dat daardoor ook minder, en minder grote vissen worden gestrikt door zo’n net.
Dus aan de slag: het oude gaal uit het net snijden, en het nieuwe erin. Heel af en toe een uurtje, dan duurt het lekker een seizoen lang.
[vslider name=”seizoenwerk”]
