In 2013, Thuis

spleetprijsIn maart kreeg Bertien de spleetprijs: die wordt sinds 1986 tijdens de Algemene LedenVergadering van de VisserijVereniging Workum uitgereikt, door de spleetprijswinnaar van het jaar daarvoor. In 2012 kreeg Erick Mulder deze prijs van de lui van Trui die hem op hun beurt in 2011 haden ontvangen. Deze prijs is bestemd voor diegene die zich volgens dat persoon buitengewoon verdienstelijk heeft gemaakt voor de vereniging.

Bij niet-vissers blijkt de spleetprijs allerlei schunnige gedachten op te roepen. Daarom eerst voor de duidelijkheid: het gaat hier om een hulpstuk uit de hoekwantvisserij (hoek=haak). Een spleet wordt dan gebruikt om vishaken op te steken. De konische houten pen staat dan in een gat in de zogenaamde spleetbak, waarop het want zelf ligt. Als de haken daartussen zouden liggen, raakt als de vislijn natuurlijk hopeloos in de war. Dus staan de haken op zo’n spleetpen. De Elburgers leggen zo op hun eigen manier uit hoe hoekwant azen verder in zijn werk gaat.

De VisserijVereniging Workum heeft hier dus een prijs van gemaakt. Erick houdt vanaf een Kaapverdisch eiland onze verrichtingen in de gaten, en sprak ons van daar als volgt [ingekort] toe terwijl ik vereerd en ontroerd toeluisterde:

Beste vissers,

En hier val ik al over mijn woorden. De meesten van jullie zijn vissers maar er zijn ook visserrinnen of visseressen. Hoe noem je vrouwelijke vissers? Ze zijn binnen de vereniging duidelijk in de minderheid maar geven ter degen kleur aan de vereniging.

En dan heb ik het ook meteen maar over de vrouwen achter die stoere vissermannen. Figuurlijk gezien denk ik wel es dat zij het hoekwant knopen voor hun mannen. Dat hun mannen een weekje hun hobby, hun toneelstukje als visserman kunnen opvoeren. […] Deze vrouwen zullen allen de spleetprijs es moeten krijgen! Maar dat schijnt niet te kunnen, het moet persoonlijk zijn. Maar dan nu even een applausje!…………….Op deze vrouwen!

Ik was vorig jaar blij verrast met de spleetprijs, dank mensen van Trui. De prijs heeft helaas niet erg lang op mijn schoorsteenmantel kunnen prijken vanwege het simpele feit dat ik nu in een huis woon waar geen schoorsteen is en daarom ook geen mantel. Verwarming is hier niet nodig, de temperatuur komt hier zelden beneden de twintig graden. Vis is wel het meest genuttigde voedsel hier, groente is erg duur in deze droge omgeving. Om vijf uur ’s morgens gaat men hier uit in bootjes wat wij bijbootjes noemen, lichte houten bootjes van vier tot zes meter lang. Ze gaan de Atlantische Oceaan op, veelal roeiend, sommigen hebben een buitenboordmotor. Het is geen hobby, het is levensonderhoud. Rond twaalf uur komen de visserlui terug met tonijn, zwaardvis, baracuda, een soort geep, kreeft, makreel, garupa, morena en veel andere soorten waarvan ik de Nederlandse naam niet ken. De mensen in de baai kopen dan hun vis voor die avond, de rest wordt uitgevent over het eiland. Ik ga zo af en toe mee en voel me stuntelig tussen deze zo ervaren visserlui… Bijna alles met haken in een diepe, diepe zee.

Naast de vrouwen van jullie vissers heb ik nog een genomineerde. […] Ware het niet dat ik een botterhart heb. Deze schepen zijn voor mij de parels van de Zuiderzee. Ik heb ‘mijn’ EB 58 gerestaureerd en beheerd zoals ik dacht, en met mij meerderen dachten, dat het zo dicht mogelijk bij het originele kwam. Ik weet dat ik bekend stond als ‘Mulder met die teerbak’. Maar zelfs met verhuur was dat nooit een probleem, het gaat om je verhaal, om de voorlichting die je geeft. […] Ik ben blij dat een particulier het lef heeft gehad mijn schip te kopen en ik heb er het volste vertrouwen in dat zij het schip gaat beheren zoals wij dat altijd bedoeld hebben. En dan zeg ik ‘wij’ omdat zij er vanaf het begin bij geweest is, het bloed, het zweet en de tranen tijdens de restauratie meegemaakt heeft. Ze heeft meegedacht hoe we in godsnaam de vissen uit het IJsselmeer moesten zien te krijgen. Tijdens mijn hellingbaasschap dacht zij mee hoe het allemaal moest. Tijdens de chaotische weekenden voor en na de visserij heeft zij zich geheel ingezet om alles in goede banen te leiden. Op de boetdagen hielp ze mee vissoep te maken en om de troep die jullie achter lieten op te ruimen en af te wassen.

En kijk, nu ik ver weg ben neemt zij het initiatief samen met Trui om te gaan vissen met jongeren op de zondag voor de visserij. Ze heeft afgelopen jaar nog goed gevist ook, als enige vrouwelijke schipper…

Tinus, het is je gegunt!

Erick

Dank je Erick! Bertien

 

Recent Posts

Leave a Comment

Start typing and press Enter to search