Vissersleed?

Respect voor de vissers van vroeger, die harde werkers die het hele jaar door meemaakten wat wij slechts één weekje te verduren krijgen. Maar die vast meer succes hadden dan wij, want van die paar botjes en twee krabben uit ons laatste netje kun je natuurlijk geen bestaan opbouwen. Respect ook voor de geoliede ploeg van de WON119 die afgetekend de prijzenkast kan vullen met bijna alles wat er deze week te winnen viel.

Onze laatste visdag begon vroeg: om 4:45 ging de wekker waarna we binnen een kwartier op weg waren naar waar ons netje zou moeten staan. Puur geluk dat we in het donker in het schijnsel van onze zaklamp opeens een EB58 joon vlak voorbij zagen komen. Snel het anker uit en in de stuitering van de lage wal wachten op het ochtendlicht.

Het aanzeilen van het perkje bleek lastiger dan gedacht. De eerste poging ging op zich goed, maar het net leek ergens aan vast te zitten waardoor we de joon weer los moesten laten. Het perk was daarmee wel zo verplaatst dat verdere pogingen tot kenteren, voor top en takel halen enzovoorts steeds mislukten. Na veel prutsen uiteindelijk het net aan boord, maar daarbij bleef het weer aan het steven vastzitten. Met een deel van het net op de plecht en een deel gedrapeerd over en onder de kop zetten we maar koers naar Workum, in de hoop nog op tijd voor de afslag aan te komen. Maar door het geklooi met het netje lukte dat helaas niet meer. Geen bijdrage van ons dus aan de totaalopbrengst van de tweede helft van deze Visserijweek. De moeizaam uit het net gepeuterde krabben hebben we weer vrijgelaten, de spiering is door winnaar Martin bereid en de overige vis is in magen van diverse bemanningsleden beland. Maar toch: het was een mooie week. We houden het oude ambacht van de traditionele zeilende visserij in ere en volgend jaar, wet en regelgeving dienende, zijn we er weer bij.